Cupido.
Het is het jaar voor Corona. Het jaar van onze wittebroodsweken. Het is heel fijn om in het partnership met mijn nieuwe kompaan de schouders er onder te zetten. Te werken aan zaken die binnen je kracht vallen. Die je energie geven. Wat voor de één een uitdaging vormt is voor de ander een ‘walk-in-the-park’. Zo heeft ieder zijn natuurlijke talenten en zet die in ten faveure van de organisatie. En die groeit! Heerlijk. En zoals het gaat bij samenwonen: We richten ons nieuwe huis gezamenlijk in. En we gaan klussen om er een mooi paleisje van te maken. In ons geval een spreekwoordelijke Kathedraal. Iets waarin we letterlijk geloven. Waar we de komende jaren aan gaan bouwen. En de focus ligt weer volledig op het kernproces. Daarvoor heb ik afscheid genomen van de doorontwikkeling van ons geautomatiseerde platform. We hebben daar getracht middels Artificial Intelligence ook de matching van kandidaten op vacatures met behulp van onder andere machine learning te faciliteren. Dat is deels gelukt, maar voor het overgrote deel bleek dat voor de AI toch een stap te ver. Inmiddels zijn we 4 jaar verder en is er ChatGPT en nu ook Google BARD. En zijn er heel veel initiatieven geweest van grotere en kleinere spelers om met AI de match geautomatiseerd tot stand te brengen. Dit is nog steeds niet gelukt en dat geeft te denken. Zal het ooit gebeuren? Ik denk uiteindelijk van wel. Er komt namelijk een moment dat de rekenkracht van computers en de omvang van de data zo groot is, dat een computer ook de bedoeling van een tekst en dus ook de bedoeling van een mens gaat snappen. Tot die tijd vervullen we als mens een belangrijke taak als we een ander mens helpen. Gebaseerd op wensen, verlangens, interpretatie en onderbuik gevoel. Immers, zonder dat gevoel geen ‘liefde’ tussen sollicitant en hiring-manager. En zonder die liefde komt er geen (arbeids)relatie tot stand. Eigenlijk zijn we makelaars in de liefde. Zakelijk wel te verstaan. TRIUS als zakelijk cupido voor de Ingenieur. Ons vak is en blijft vooralsnog mensenwerk.
