‘Bromsnor’
Zoals je vorige week hebt kunnen lezen, zijn we gestart vanaf de zolderkamer. Mijn vriendin stelde er terecht een voorwaarde aan: “Als jullie na 1 jaar geen eigen kantoor kunnen betalen dan ga je maar weer ergens in loondienst.”, ik hoor het haar nog zeggen. Die stimulans bleek niet nodig. Na 6 maanden huurden we ons eigen kantoortje en weer 6 maanden later kochten we ons eigen pand! Tja…, “vroeger” kon dat nog. Met slechts 1 jaarverslag, wat tussentijdse cijfers en een prachtige prognose togen we naar de ABNAMRO Bank. Althans, Dé Bank, kwam naar ons. Naar ons kantoor van 30m2 met 3 werkplekken. En daar kwam hij binnen: Dé man van het regiokantoor Rotterdam. Zo’n oerdegelijke bankman met statuur en een hele grote snor. Waar wij mee bezig waren? Hoe wij dat deden? Hoe kon je daar nou geld mee verdienen? En hoe wij dachten de hypotheek te betalen? Ja meneer…, nee meneer… Blijkbaar hadden we een goed verhaal en had de Bankman een goed gevoel voor ondernemerschap. Op onze blauwe ogen, zonder enige vorm van persoonlijke borgstelling, betrokken we enkele weken later ons eigen spiksplinter nieuwe kantoorpand. Na twee weken handen uit de mouwen, vloeren leggen en inrichten, gingen we aan de slag om onze ambities waar te maken. En kort daarna startte de eerste interne collega accountmanager. Het was een jaar waarin we langzaamaan de voorgaande economische crisis aan het verlaten waren. Waar iedereen naar voren keek, waar er vertrouwen was en onbelemmerde groei mogelijk. En wat een lol hadden we. Ik kan me geen jaar herinneren waar we zoveel en zo hard gelachen hebben. Maar vergis je niet, het was ook hard werken. Die hypotheek moest namelijk wel iedere maand betaald worden. De telefoon en de fax hadden alleen rust ver buiten kantooruren. De hele dag bellen met klanten en kandidaten werpt zijn vruchten af. Dienstverlening doe je op basis van (persoonlijke) relaties en gevoel. Net als de Bankman van toen. Daar kan geen Recruitmentportal of ‘Know-Your-Customer-Center’ tegen op.
